Medytacja

Wychodząc od równości i potwierdzenia i docenienia miłości matczynej rozwijamy miłość i współczucie wobec wszystkich oraz bodhiczittę jako cel stania się Buddami, by być najlepszą pomocą dla każdego z nich.

Nasza praktyka medytacji wymaga, by najpierw przeanalizować i zrozumieć dharmę, aby móc zintegrować ją ze sobą samym.

Tekst Gungtanga Rinpocze ostrzega nas, że zanim nastąpi jutrzejsza praktyka Dharmy, dzisiejsza śmierć może nadejść wcześniej.

Słuchanie nauk o drogocennym ludzkim życiu, a następnie myślenie o nich w celu rozpoznania i docenienia tego, co mamy, poprzedza stabilizującą i rozróżniającą medytację nad tym.

Praca nad sobą polega na słuchaniu, rozmyślaniu i medytacji nad naukami za pomocą medytacji analitycznej, a następnie medytacji stabilizującej,

Traktuj poważnie uczucia innych, dbaj o to, by dobrze się do nich odnosić.

Musimy włożyć wysiłek, aby pozbyć się wszelkich przeszkód w koncentracji, takich jak rozbieganie i otępienie umysłowe, podczas wszelkich medytacji, które wykonujemy.

Śamatha kładzie nacisk na medytację stabilizującą. Wipasjana kładzie nacisk na medytację rozróżniającą. Stan wipaśany przenika stan połączonej pary: medytacji stabilizującej i rożróżniającej.

Medytacja dzogczen kładzie nacisk na niepojęciowość, lecz aby rozpoznać i spocząć w takim stanie, trzeba najpierw zrozumieć różne poziomy aktywności umysłowej i co oznacza konceptualizacja czyli pojęciowanie.

Chociaż istnieje kilka odmian sposobów praktykowania czterech ścisłych umiejscowień uważności, tutaj przyjrzymy się metodom therawady nauczanym przez bhikkhu Buddhadasę.